Jestem trzecia! Jest świetnie! Jestem szczęśliwa! Marzyłam o tym medalu!

Szczęśliwa i dumna z brązowego medalu Lindsey Vonn

Zimowe igrzyska w Korei pokazują, że polskim kibicom i Polakom w ogóle chyba czasem brakuje luzu. Tymczasem trzecia na mecie igrzysk Amerykanka uczy nas jak cieszyć się z medalu. Podaję za Dziennikiem Zachodnim:
Artykuł tutaj

"Włoszka Sofia Goggia ze złotem, sensacyjna Norweżka Ragnhild Mowinckel ze srebrem, ale najwięcej i tak wszyscy mówili o tej, która zdobyła brąz. Dla 33-letniej Lindsey Vonn, która nie schodzi z czołówek amerykańskich wiadomości, był to ostatni olimpijski zjazd w karierze. Kiedyś ulubienica Ameryki. Nietrudno zrozumieć dlaczego. Nie dość, że najwybitniejsza alpejka w dziejach (rekordowe 81 zwycięstw w Pucharze Świata), to jeszcze z biografią, w którą upakowane jest kilka filmowych historii. Poważne kontuzje i spektakularne powroty, upadki na stoku i w życiu osobistym, głośne związki i jeszcze głośniejsze rozstania, walka z depresją. Ludzie kochają takie historie."

Jestem trzecia! Jestem szczęśliwa!

I dalej:

"Dla Amerykanki czas od igrzysk w Vancouver – w Soczi nie wystartowała z powodu kontuzji – to było trudne osiem lat. - Tylko ja wiem przez co przeszłam, żeby znaleźć się w Korei. Zrobiłam wszystko, że zdobyć tu medal. Jasne, złoto byłoby jeszcze lepsze, ale trzeba na to spojrzeć z odpowiedniej perspektywy. Ten brąz to spełnienie marzeń. Jestem z siebie dumna."

Pozdrawiam wszystkich fanów

W ten sposób Lindsey uczy nas, jak cieszyć się z wcale nie takich małych rzeczy. Pojawiają się pytania:

• Jak to się ma do faktu, że niektóre polskie media ogłosiły stan klęski narodowej wobec dorobku Polaków na igrzyskach? A przecież mamy dwa medale, w tym jeden złoty.
• Jak to się ma do - dosłownie - marudzenia skoczka Kota ("Nie po to tu przyjechałem, aby tak skakać" i takie tam) wobec swoich wyczynów na igrzyskach? Panie Kot! Pan masz medal z olimpiady! To wyczyn i chwała!
• Klęska narodowa? Przecież na tej olimpiadzie my - Polacy - zdobyliśmy pierwszy zimowy medal drużynowy! Powtarzam: drużynowy! To wyczyn dla narodu indywidualistów. Niemcy, ok. Oni mają w genach podporządkowywanie się rozkazom ("Arbeiten schneller!" i takie tam) oraz ciężkim treningom. Ale Polacy? Dokonaliśmy niemal niemożliwego.

  

  A w tle wiecznie niezadowolony Kot "maruda"